شاليزار

شعر و ترانه
 
درباره وبلاگ

 

موضوعات

 

آخرين نوشته ها

 

نويسندگان

 

پيوند ها

 

آرشيو مطالب

 

پيوندهاي روزانه

 

فال حافظ

قالب های نازترین

جوک و اس ام اس

جدید ترین سایت عکس

زیباترین سایت ایرانی

نازترین عکسهای ایرانی

بهترین سرویس وبلاگ دهی

 

ورود اعضا:


نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

خبرنامه وب سایت:

برای ثبت نام در خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید




آمار وب سایت:
 

بازدید امروز : 20
بازدید دیروز : 0
بازدید هفته : 38
بازدید ماه : 139
بازدید کل : 34466
تعداد مطالب : 10
تعداد نظرات : 13
تعداد آنلاین : 1

Alternative content




 
وقتي دلم به سوي تو مايل نمي شود

نجمه زارع(1)

                                                   خود را اگرچه سخت نگه داری از گناه
                                                  گاهی شرایطی است که ناچاری از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه
بر دوش تو نهاده شود باری از گناه

گفتم: گناه کردم اگر عاشقت شدم....
گفتی تو هم چه ذهنیتی داری از گناه!

سخت است این که دل بکنم از تو، از خودم
از این نفس کشیدن اجباری، از گناه

بالا گرفته ام سر خود را اگرچه عشق
یک عمر ریخت بر سرم آواری از گناه

دارند پیله های دلم درد میکشند
باید دوباره زاده شوم - عاری از گناه -

................................................................................................................................................................

نجمه زارع(2)

                                                    من خسته ام، تو خسته ای آیا شبیه من؟
                                                     يک شاعر شکسته ی تنها شبیه من

حتی خودم شنیده ام از این کلاغها
در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من

امروز دل نبند به مردم که می شود
اینگونه روزگار تو - فردا - شبیه من

ای هم قفس بخوان که ز سوز تو روشن است
خواهی گذشت روزی از اینجا شبیه من

از لحن شعرهای تو معلوم می شود
مانند مردم است دلت یا شبیه من

من زنده ام به شایعه ها اعتنا نکن
در شهر کشته اند کسی را شبیه من

...........................................................................................................................................................

    نجمه زارع(3)                                                                                                                                  

غم که می آید در و دیوار، شاعر می شود
در تو زندانی ترین رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط کش و نقاله و پرگار، شاعر می شود

تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی: چه طور این گونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار شاعر می شود

گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم
از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود

...........................................................................................................................................................

          نجمه زارع(4)                                                                                                                                  

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی‌شود
باید بگویم اسم دلم ، دل نمی‌شو

د
دیوانه‌ام بخوان که به عقلم نیاورند
دیوانه‌ی تو است که عاقل نمی‌شود


تکلیف پای عابران چیست؟ آیه‌ای
از آسمان فاصله نازل نمی‌شود


خط می‌زنم غبار هوا را که بنگرم
آیا کسی زِ پنجره داخل نمی‌شود؟


می‌خواستم رها شوم از عاشقانه‌ها
دیدم که در نگاه تو حاصل نمی‌شود


تا نیستی تمام غزل‌ها معلّق اند
این شعر مدتی‌ست که کامل نمی‌شود

...............................................................................................................................

نجمه زارع(5) 

از خاطرات گمشده می‌آیم تابوتی از نگاه تو بر دوشم
بعد از تو من به رسمِ عزاداران غیر از لباسِ تیره نمی‌پوشم


در سردسیری از منِ بیهوده وقتی که پوچ و خسته و دلسردم
شب‌ها شبیه خواب و خیال انگار تب می‌کند تن تو در آغوشم


تکثیر می‌شوند و نمی‌میرند سلول‌های خاطره‌ات در من
انگار مانده چشم تو در چشمم لحن صدای گرمِ تو در گوشم


هرچند زیر این‌همه خاکستر، آتش بگیر و شعله بکش در من
حتی پس از گذشت هزاران سال روشن شو ای ستاره خاموشم


بعد از تو شاید عاقبتِ من نیز مانند خواجه حافظِ شیراز است
من زنده‌ام به شعر و پس از مرگم مردُم نمی‌کنند فراموشم

..........................................................................................................................................................

نجمه زارع(6)   

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد 

 شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟ 

 چه می‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر

به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...

  رها کنی، برود، از دلت جدا باشد

به آنکه دوست‌ترش داشته ... به آن برسد 

 رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

  گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری

 که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

  خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد

 به او که عاشق او بوده‌ام زیان برسد 

 خدا کند فقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

...........................................................................................................................................................

نجمه زارع(7)

قلبت که می‌زند سرِ من درد می‌کند
این روزها سراسرِ من درد می‌کند


قلبت که... نیمه‌ی چپ من تیر می‌کشد
تب کرده، نیم دیگر من درد می‌کند


تحریک می‌کند عصبِ چشم‌هام را
چشمی که در برابر من درد می‌کند


شاید تو وصله‌ی تن من نیستی، چقدر
جای تو روی پیکر من درد می‌کند


هی سعی می‌کنم که ترا کیمیا کنم
هی دست‌های مسگر من درد می‌کند
...
دیر است پس چرا متولّد نمی‌شوی؟
شعر تو روی دفتر من درد می‌کند

...........................................................................................................................................................



سه شنبه 29 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



سرباز آخر

هنوز عادت به تنهایی ندارم

باید دلتنگیُ طاقت بیارم

اسیرم بین عشق و بی خیالی

چه دنیای غریبی بی تو دارم


نمی دونی چقد از گریه سیرم

کمک کن تا دوباره جون بگیرم

یه وقتایی به من نزدیکتر شو

دارم حس می کنم از دست می رم

 

نمی ترسی ببینی       برای دیدن تو    یه روزاز درد دلتنگی بمیرم

تو که باشی کنارم    می خوام دنیا نباشه    تو دستای تو آرامش بگیرم

بگو سهم من از عشق     چی بوده غیر ازین تب    تو رو دارم به جز تنهایی امشب

تو رو دارم که هر شب     میای آروم کنارم    نمی تونی ببینی درد دارم


دارم تاوان دلتنگیمُ می دم

کنار تو به آرامش رسیدم

تو می دونی که تنهایی عذابه

خدایا از تو تنها تر ندیدم

عبدالجباركاكايي(1)

...........................................................................................................................................................

دیر آمدی ای جان عاشق

بی چتر و بارانی از این باد

ای تکه تکه روح معصوم

ای تار و پود رفته  از یاد


دیرآمدی  تا قد کشیدم

با خاطراتی از تو در سر

دیر آمدی از باد و باران

دیر آمدی! سرباز آخر


پنهان شدی در خاک شاید

خاک از تن تو جان بگیرد

تا شهر تنها باشد و ابر

دلشوره ی باران بگیرد


امروز دست آشنایی

بیرون کشید از عمق خاکت

کم کم به یاد خاک آمد

انگشتر و مهر و پلاکت


در شهر می پیچد دوباره

بوی گلاب و اشک و شیون

تا شیشه ی عطر تنت را

از خاک بیرون می کشم، من


این ریشه های مانده در خاك

دلشوره ی توفان ندارند

پایان این افسانه ها کو

افسانه ها پایان ندارند

عبدالجباركاكايي(2)

........................................................................................................

 

بمون ولي به خاطر غرور خسته ام برو

برو ولي به خاطر دل شكسته ام بمون

 

به موندن تو عاشقم به رفتن تو مبتلا

شكسته ام ولي برو ، بريده ام ولي بيا

 

چه گيج حرف مي زنم ، چه ساده درد مي كشم

اسير قهر و آشتي ميون آب و آتشم

 

چه عاشقانه زيستم چه بي صدا گريستم

چه ساده با تو هستم و چه ساده بي تو نيستم

 

تو را نفس كشيدم و  به گريه با تو ساختم

چه دير عاشقت شدم چه ديرتر شناختم

 

تو با مني و بي توأم ببين چه گريه آوره

سكوت کن سکوت کن سكوت حرف آخره

 

ببين چه سرد و بي صدا ببين چه صاف و ساده ام

گلي كه دوست داشتم به دست باد داده ام

 

بمون كه بي تو زندگي تقاص اشتباهمه

عذاب دوست داشتن تلافي گناهمه

 عبدالجباركاكايي(3)

 ..........................................................................................................................................................

 

 

 


سه شنبه 28 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



 

 

      اشعار

 


                           متفاوت


 

 

     از شاعران


 

 

                            متفاوت

 

 

 

شاعران متفاوت

                                         با شعرهاي متفاوت

                                                                را به     شاليزار

 

                                                معرفي كنيد...

 


یک شنبه 27 فروردين 1386برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



غزل باران

بی عشق هیچ فلسفه ای در جهان نبود
احساس در "الهه ی نازِ بنان" نبود

 
بی شک اگر که خلق نمی شد "گناهِ عشق"
دیگر خدا به فکرِ "شبِ امتحان" نبود

 
بنشین رفیق! تا که کمی درد دل کنیم
اندازه ی تو هیچ کسی مهربان نبود

 
اینجا تمامِ حنجره ها لاف می زنند
هرگز کسی هر آنچه که می گفت،آن نبود!

 
لیلا فقط به خاطرِ مجنون ستاره شد
زیرا شنیده ایم چنین و چنان نبود

 
حتی پرنده از بغلِ ما نمی گذشت
اغراقِ شاعرانه اگر بارِمان نبود
 
گشتم،نبود،نیست... تو هم بیشتر نگرد!
غیر از خودت که با غزلم همزبان نبود

 
دیشب دوباره -از تو چه پنهان- دلم گرفت
با اینکه پای هیچ زنی در میان نبود!

اميد صباغ نو(1)

...........................................................................................................................................................

 

مثل هر شب هوس عشق خودت زد به سرم

چند ساعت شده از زندگیم بی خبرم


این همه فاصله ده جاده و صد ریل قطار

بال پرواز دلم کو که به سویت بپرم


از همان لحظه که تو رفتی و من ماندم و من

بین این قافیه ها گم شده و در به درم


تا نشستم غزلی تازه سرودم که مگر

این همه فاصله کوتاه شود در نظرم


بسته بسته کدئین خوردم و عاقل نشدم

پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم


بی تو دنیا به درک بی تو جهنم به درک

کفر مطلق شده ام دایره ای بی وترم


من خدای غزل ناب نگاهت شده ام

از رگ گردن تو من به تو نزدیک ترم

اميد صباغ نو(2)

...........................................................................................................................................................

در جیبِ مرد، کشف شد این تکّه یادداشت:

"این مرگ هم نصیبِ سری شد که باد داشت"

 

پرونده‌ی هزار و صد و چند خوانده شد!

پرونده‌ای که شاهدِ عینی زیاد داشت...

 

مظنون به قتل، یک زنِ بیست و سه ساله بود

تنها به بختِ بسته‌ی خود اعتماد داشت!

 

قاضی نشست جای همیشه وَ متّهم -

برعکسِ ظاهرش تهِ دل ،گردباد داشت!

خانومِ "میم"! متّهمِ قتلِ "واو-سین"!

آیا به قتلِ...[پاسخِ واضح نداد]، داشت-

 

-در خاطراتِ مبهمِ خود نعره می کشید

آن‌روزها که چهره‌ی آرام وُ شاد داشت

 

آن‌روزها که لای دو انگشتِ دستِ چپ

سیگار نه! بلکه به‌جایش مداد داشت

 

مردی رسید: هم‌سری‌ام را قبول کن

او هم، سری برای کلاهی گشاد داشت!

 

پای مرا کشید به سیگار و قرص و گَرد

او با تمامِ خواسته‌هایم تضاد داشت

 

یک‌روز نیز شکست درِ عفّتِ مرا!

در خانه‌ای که ذهنِ زنانش فساد داشت

 

فحش و کتک دلیل دَرَک رفتنش نشد!

وقتی مرا به دستِ دو نامرد داد، داشت-

 

-شرمِ گناه، توی تنم پیله می‌تنید

غیرت نداشت هم‌سرِ من؛ اعتیاد داشت!

 

ما هر دو قاتلیم، ولی او مقصّر است

یک اسلحه به نامِ عجیبِ "مواد" داشت!

 

با دست‌های خود خفه‌اش کرده‌ام، بله!

باید به این که قاتلشم اعتقاد داشت؟

چکّش

         سکوت

                   راویِ این قصّه توی فکر

قاضی، میانِ "حقّ زن" وُ "عدل و داد"، داشت...!

 اميدصباغ نو(3)

...........................................................................................................................................................

نعنای تند/ مزّه ی اُربیت / سوء ظن!

دیوانگیّ مزمن مردی به نام من...

 

دارم میان خاطره ها پرسه میزنم

در صفحه های منقبض با تو گم شدن

 

-لب روی لب- بغل کن عزیزم مرا ببوس

حالم عجیب میشود از بوسه ی خفن!!

 

من بیخیال وسوسه و شعر میشوم

در این حریم خلوت یک عشق- تن به تن

 

شرقی ترین نگاه تو بیچاره کرده اند

این چشمهای غمزده را آهوی ختن

 

مستم – کمی برای دلم بندری برقص

مثل جلیل توی رباعی – دَدَن دَدَن ...

 

بوی تو را گرفته مشامم – عزیز من

چیزی شبیه عطر وجود تو – عطر زن...

 

 

 

اميد صباغ نو(4)

 


یک شنبه 27 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



هوا بس ناجوانمردانه سرد است

باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد
آتش نشست و خنجر خود را غلاف کرد

گویی که آسمان سر نطقی فصیح داشت
با رعد سرفه‌های گران سینه صاف کرد

تا راز عشق ما به تمامی بیان شود
با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد

جایی دگر برای عبادت نیافت عشق
آمد به گرد طایفه‌ی ما طواف کرد

اشراق هر چه گشت ضریحی دگر نیافت
در گوشه‌ای ز مسجد دل اعتکاف کرد

 

تقصیر عشق بود که خون کرد بی‌شمار
باید به بی‌گناهی دل اعتراف کرد

قيصر امين پور(1)

................................................................................................................................................................

در این زمانه هیچ‌كس خودش نیست

كسی برای یك نفس خودش نیست


 

همین دمی كه رفت و بازدم شد

نفس ـ نفس، نفس ـ نفس خودش نیست


 

همین هوا كه عین عشق پاك است

گره كه خود با هوس خودش نیست


 

خدای ما اگر كه در خود ماست

كسی كه بی‌خداست، پس خودش نیست


 

دلی كه گرد خویش می‌تند تار،

اگرچه قدر یك مگس، خودش نیست


 

مگس، به هركجا، به‌جز مگس نیست

ولی عقاب در قفس، خودش نیست


 

تو ای من، ای عقاب ِ بسته‌بالم

اگرچه بر تو راه ِ پیش و پس نیست


 

تو دست‌كم كمی شبیه خود باش

در این جهان كه هیچ‌كس خودش نیست


 

تمام درد ِ ما همین خود ِ ماست

تمام شد، همین و بس: خودش نیست

  قيصر امين پور(2)

..........................................................................................................................................................

نه از مهر ور نه از کین می نویسم
نه از کفر و نه از دین می نویسم

دلم خون است ، می دانی برادر
دلم خون است ، از این می نویسم


بگذار بگویمت

این دل به کدام واژه گویم چون شد
کز پرده برون و پرده دیگر گون شد

بگذار بگویمت که از ناگفتن
این قافیه در دل رباعی خون شد


ای عشق

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی
بالی به هوای دانه ی ما نزدی

دیر است دلم چشم به راهت دارد
ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی

قيصر امين پور(3)

...........................................................................................................................................................

ای آرزوی اولین گام ِ رسیدن
بر جاده‌های بی‌سرانجام ِ رسیدن

كار جهان جز بر مدار آرزو نیست
با این همه دل‌های ناكام ِ رسیدن

كی می‌شود روشن به رویت چشم من، كی؟
وقتِ گل نی بود هنگام ِ رسیدن؟


دل در خیال رفتن و من فكر ماندن
او پخته‌ی راه است و من خام ِ رسیدن

بر خامی‌ام نام ِ تمامی می‌گذارم
بر رخوت درماندگی نام ِ رسیدن

هرچه دویدم جاده از من پیش‌تر بود
پیچیده در راه است ابهام ِ رسیدن

از آن كبوترهای بی‌پروا كه رفتند
یك مشت پر جا مانده بر بام ِ رسیدن

 


ای كالِ دور از دسترس! ای شعر تازه!
می‌چینمت اما به هنگام ِ رسیدن

 قيصر امين پور(4)

...........................................................................................................................................................

قطار می‌رود

تو می‌روی

تمام ایستگاه می‌رود

 

و من چقدر ساده‌ام

كه سال‌های سال

در انتظار تو

كنار این قطار ِ رفته ایستاده‌ام

و همچنان

به نرده‌های ایستگاهِ رفته

تكیه داده‌ام!

قيصر امين پور(5)

...........................................................................................................................................................

من سال‌های سال مُردم

تا اینكه یك دم زندگی كردم

 

تو می‌توانی

یك ذره

یك مثقال

 

مثل من بمیری؟

قيصر امين پور(6)


شنبه 26 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



شايد جهنم هم شبي گل داد

به وقت نگاهت چه وقتي بيام

که دلتنگ دستای سردم بشی؟

چجوری بهت بغضو حالی کنم؟!

چقد زن بشم تا تو مَردم بشی؟!

 

جهانِ تو یک صفحه ی خط خطی

جهان من اما پر از طرح تو

بیا پانوشت سکوتت بشم

بیا گریه ی من بشه شرح تو!

 

منو راه بده تو جنونت بذار

که با شونه هات عشقبازی کنم

بذار تا توی قلب تنهائیات

برات نقش یه عشقو بازی کنم

 

من از مرز ویرون شدن اومدم

من از روح نابود قلب زمین

سکوتم، یه زخمم یه مُش خاطره م

یه تکرار تلخم یه بغضم! همین!

 

نمی ترسم از "شاید از دست رفت"

نمی ترسم از اینکه روزی بری

واسه داشتن خیلی چیزا باید

یه روزی یه جایی ازش بگذری

 

بذار با تو باشم بهم نه نگو

تو هم مثل من قلبت از غم پره

نمی فهمی اینو که می فهممت

داره غصه روح تو رم می خوره

 

اصن فرض کردم تمامش دروغ

برات باید از بودنم بگذرم

اگه راه من شی سفر سخت نیست

اگه تو دروغی پُر از باورم

 شميم(1)                                                                                                                   .........................................................................................................................................

 

ای میوه ی ممنوعه! سیب من!

باید تورا مهمان دندان کرد

طعم تورا باید چشید و بعد

حکم خدارا هم پریشان کرد!

*

این قصه می بایست اثر می کرد

من باید از عشق تو می مردم

تاریخ باید زیر و رو می شد

من میوه ی ممنوعه را خوردم!


من "سیب را دزدیدم" اما بعد

با جاذبه از دست من افتاد

سیبی که باید سهم من می شد

بخت مرا دست "نیوتن" داد!

*

دنیای بعد از تو "هوا سرد است"

دنیای بعد از تو "فقط  باران"

مشهد : "زمین" – یعنی جهنم نه؟ -

فردوس من –آغوش تو- : "تهران"

 

می خواستم با تو بفهمم که

اصلا چرا باید تنفس داشت؟

شاید خدا ترسیده بود ازتو

او عقده ی پوچ تقدس داشت!

 

ترسید که پیشانی ات باشد

سمت سجودم جای محرابش

آشفتگی های مرا می دید

از ترس تو آشفته شد خوابش

 

شاید زمانی هم ورق برگشت

شاید گذار ما به هم افتاد

تو سیب من باشی و در دستم

شاید جهنم هم شبی گل داد!

شميم(2)



ادامه مطلب

شنبه 26 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



مثل مهزاد متقي بودن

 

زیر ِ باران درد رقصیــــدم

"دوست دارم هنوز هم باشی"

التماسی كه طعم غصه گرفت

 

گريه كردم .... ! مواظبم باشی

 

سرنوشتی كه نحس فال خودم

قهوه را توی ِ تلخِ از غم بست

استكانی كه مشترك شده بود

توی انگشت خيس گريه شكست

 

بغض هایی برای ماندن تو

پای ِ دیوارهای سرسختی

وَ سکوتی که سرنوشتش شد

پرت

از

ارتفاع خوشبختی

 

خسته از توی ِ ماه پوسيدن

گير شب های مابقی بودن

 

 

(گريه و گريه و كمی گريه)1

 

مثل "مهزاد متقی" بودن

 

 مهزاد متقي(1)

.........................................................................................................................................................

 

دل به چشمان ِ غم انگیز تو ایمان دارد

داغ ِ تو در دل ِ ما، مانده و جریان دارد

 

زخمی ِ خنجر خونی شدن از ما که گذشت ...

زنده مرگ است که صد قافله مهمان دارد

 

باد پیراهنی از عطر ِ تو بر تن دارد

آسمان دل ِ ما چشم به باران دارد

 

پر و بالی ست پر از زخم ِ رسیدن تا تو

قلّه ی ِ قاف تو سیمرغ فراوان دارد

 

نام ِ تو خون شده و در رگ ما می جوشد

عشق صد بار اگر کشته شود جان دارد

مهزاد متقي(2)

..........................................................................................................................................................

مغزش كشش نداشت، كمی هاج و واج كه

يك هو جرقه زد به سرش ازدواج كه

 

انگار برق حجم سرش را گرفته بود

فندك كشيد و حوصله اش رفت توی دود

 

انداخت كاغذی پُر ِ لبخند های زرد

سرعت گرفت و خالی  ِ از غم فرار كرد ...

 

تنهايی و خيال ِ خرابی  كه زن گرفت

زنگ غرور و وسوسه اش را زدن گرفت

 

ول شد به روی تخت كمی فكر كرد تا

سيگار شد به روی لبش عشق مرد تا

 

يك قرن گريه از پس ِ چشمان ِ او گذشت

بی روح وُ خسته وُ پُر ِ غم جان او گذشت

 

با خط  ِ ثابتی تلفن زد به گوشی اش

افتاد روی CD  ِ قلبش هزار خش

 

فكر پياده خلوت  و هر روز در قرار

تا اين كه مرد ِ كاكتوسی اش سيم  ِ خار دار...

 

دور خودش كشيد و به عشقش وفا نكرد

اين گونه شد كه خودكشی  ِ او به عشق مرد ...

 

يك سر شد و به خواب ابد رفت غصه اش

افتاد روی CD  ِ قلبش هزار خش

مهزادمتقي(3) ............................................................................................................................................................

با غصه های هر شب خود رفته داخل ِ

غمگینی غریب دو تا چیپس فلفل ِ

 

شاید تو هم شبیه خودم گر گرفته ای!

از شعرهای مسخره ی این خل و چل ِ

 

دیوانه که دوباره سرش زد بگوید از

مغزی که توی خالی ِ گنجایشش وله

 

می ریزد از سه چهارم پلک شکسته ات

روی زمین خاکی ِ چشمت که زلزله

 

رخ داده و به روی زمین پرت کرده است

اشکی که منفجر شده در عمق یک دل ِ

 

دلگیر و روبه قبله و از غم فلج شده!

با غصه های هر شب خود رفته داخل ِ

 مهزاد متقي(4)

...........................................................................................................................................................

 

مانند ِ حرف هام، خیابان گرفته است ...

یک نیم ساعتی ست اتوبان گرفته است

 

نه! رو به راه نیستم از حال من نپرس

وقتی که با تو"من" سر و سامان گرفته است

 

شاید دل ِ زمین و زمان قرص نیست که

اینگونه بی تو شر شرِ باران گرفته است!

 

من بغض هام دست خودم نیست، بی دلیل

در من دوباره دلهره جریان گرفته است

 

یک کامیون ِگیج، اتوبوس وُ تاکسی

مانند حرف هام، خیابان گرفته است

 

باران، کثیفی ِ گِل وُ هی غرق می شوم ...

در قصه ای که بعد ِ تو پایان گرفته است!

مهزاد متقي(5 )                                                                                                           

............................................................................................................................


تاریخ، وحشیانه مرا می زند رقم ... 

من هم هنوز دختر ِ ترسوی ِ عاشقم!

 

دلواپسم که لهجه ی غمگین بغض هام 

وامانده در گلوی ِ غزل های ِ سابقم

 

هرچند اعتراف کنم عاشقم ولی ... 

تلخ است بر تو طعم ِ تمام ِ حقایقم

 

رو می کنم به شعر تو و گریه می کنم 

تو نیستی و  پر شده از غم دقایقم

 

افتاده بغض های تو از چشم های من 

افتاده گریه های من از چشم تو و غم ↓

 

مثل تو برده است تمام ِ دل ِ مرا 

می ترسم از نبود ِ تو حالا شقایقم ...

 


 

تو دلخوری به همین خاطر از خودم دلخور ↓ 

شدم که شاید از این لحظه گریه با دل ِ پر

 

شروع بغض غم انگیز ما دوتا باشد ... 

شروع ریختن از خواب بیست تن آجر ↓

 

که ذهن خالی ِمان را به درد کوبیده 

به قرص های تشنج گرفته یا تب بر

 

نباش دلخور ِ او گرچه سخت می گذرد 

به راحتی همه ی گریه های ِ با دل پر

 

.

 

.

 

.

 

ردیف و قافیه هرگز تو را نمی شکنند

خدا کند که بخندی تمام بغض مرا ....

مهزاد متقي(6)                                                                                                                                           ............................................................................................................................................................

 

 

روزهایی که رفت ... می مانَد، بی هیاهو و خالی از لبخند

روزم از شب سیاه تر شده است که به شب هم نمی شود مانند 

 

هر که را داشتم گذشت از من! هر چه می خواستم خلافش شد

گریه کردن چقدر تکراری ست بعد ِ آن ها* که حیف شد رفتند

 

داغ آن روز ها که سنگین ست روی دوشم چه سخت می کشدم

پشت پا خوردم از زمین و زمان گرچه بودم به زندگی پابند

   

در دلم درد و غم خلاصه شده ، روی هم رفته حیف شد رفتند

مانده ام با غم ِ زمینگیری با دو دستی که باز، جا ماندند

 

از خودم هم گذشته ام دیگر، چشم هایم هنوز غم دارند

رفتن از هر چه هست کافی نیست، باید از هر چه نیست هم دل کند

مهزاد متقي (7 )                                                                                                          

.............................................................................................................................

 


جمعه 25 فروردين 1391برچسب:, توسط سيدحميدحسيني



فلاني....

 

 

بانو سلام - حال شما؟ من فلاني ام

ديوانه ام به جان شما - يك رواني ام


شرمنده ام به چشم شما سر نمي زنم

اين روزها شبيه خودت بي نشاني ام


با من بيا به سمت قراري كه در من است

گم ميكنم هميشه تو را در جواني ام


اشكت اگر چه بي تو به دادم نمي رسد

چشمت چرا نمي رود از زندگاني ام


اين شعرها به درد نوشتن نمي خورند

وقتي كه من براي تو بانو - فلاني ام

 

      " همسايه "


سه شنبه 22 فروردين 1398برچسب:, توسط سيدحميدحسيني